De uren tussen de laatste en eerste bus waren de donkerste van de nacht. Dit waren de uren dat hij zich het meest thuisvoelde in zijn eigen stad.
Zij had wel iets weg van die bekende filosofe. Zij zou het zelfs kunnen zijn! Hij durfde het haar niet te vragen want stel dat het zo was? Wat zou hij moeten - kunnen - zeggen tegen de vrouw van wie hij fan was sinds haar eerste boek? Uit de tijd dat zij nog huwbaar was?
Gelaten stond hij te wachten en verwonderde zich om al die verschillende mensen die hem gehaast passeerden. Daarnaast hadden zij nóg een eigenschap gemeen: stuk voor stuk waren hun ogen gefixeerd op het scherm van hun mobieltje.
Alsof het lot van de wereld afhing van het bericht dat nu elk moment kon verschijnen.
