Vanmorgen m'n website bijgewerkt, een vriend geholpen met een computerprobleem, overleg gepleegd met de conrector van m'n zoon's school en wat in huis zitten rommelen. Vanavond ben ik weer de deur uit voor een bijzonder avondje. En dat terwijl ik eigenlijk nog wat meer had willen opruimen.
Bij het opruimen kom je soms dingen tegen waarvan je niet wist dat je ze had. Blijkbaar heb je die dingen dus helemaal niet nodig! Maar ja, is het nodig dat de naam van een bekende ex-tennisspeler op de band van je onderbroek staat gedrukt? Toch is dat iets waar veel mensen waarde aan hechten. Velen hechten waarde aan succes. Maar hoe meet je succes? Gaat dat altijd om de hoogte van de bankrekening? Of is het 'belangrijk' dat je naam vaak in de krant staat?
Dat zou verklaren waarom meisjes massaal verliefd werden op zanger Sting (Voorheen Gordon Sumner) vanaf de eerste hit van The Police maar hem maar een gewone - en zelfs lelijke - man vonden toen hij nog gewoon voor de klas stond als leraar Engels.
Heeft succes dan vooral te maken met je beroepskeuze?
Eigenlijk is het niet eerlijk dat sommige boekhouders nooit de eer krijgen die zij verdienen. Nooit begint er één een eigen ondergoed-lijn; nooit wordt er eentje op de schouders geslagen na een welgemeend 'Wat heb je die cijfers toch mooi opgeteld, vandaag!' Een boekhouder komt zelfs niet in de krant wanneer-ie wordt neergestoken in een caféruzie. In tegenstelling tot Marokkanen, conducteurs of bijvoorbeeld politie-agenten.
Nog meer discriminatie: in de supermarkt treft u van alles aan voor onze geliefde honden en katten maar zelden iets voor de goudvis. Niet eens een simpel potje voer!
En trouwens: dieren horen toch niet in besloten ruimtes? Dat vinden althans velen die hun hond of kat bij zich hebben in hun huurwoninkie van 30 vierkante meter. Een goudvis heeft gemiddeld nauwelijks een halve vierkante meter aan leefruimte en een kanarie in een kooitje niet veel meer. Wat bezielt ons dan om dierentuin-dieren zielig te vinden en dat niet te vinden van huisdieren?
