Vanmorgen bij de fysiotherapeut vroeg ik mij eventjes af waarom ik mijn moeder hoorde zuchten en steunen. Tot ik mij realiseerde dat zij nu in het kamertje lag waar ik even later onder handen genomen zou worden.
Voor wie zich afvraagt waarom mijn blog-stukjes korter zijn dan u van mij gewend bent: momenteel steek ik vrij veel energie in het schrijven van m'n NaNoWriMo-roman. Of het lukt om eind deze maand de roman af te hebben weet ik niet. Daar kom ik pas achter na het proberen...
Gisteravond - of beter gezegd vannacht - bevond ik mijzelf opeens al dansend op een podium in Velsen. Een paar minuten zonder stok zelfs! Goed, niet echt een bijzonder exotische lokatie maar leuk was het wèl! En nee, ik kan u geen foto's laten zien. Niet zonder dat mijn accounts bij Blogger en Facebook worden geblokkeerd...:-p Helaas daardoor een paar uurtjes slaap gemist en daarom deed ik vanmiddag een dutje. Word ik wakker gebeld! Of ik even op...voor...? Ja mensen, zelfs in m'n slaap haal ik entertainment-opdrachten binnen! Maar toch hè, die slaap. Slapen, eten maar vooral drinken zijn toch elementaire levensbehoeftes.
In Sukabumi, Indonesië heeft men dorst. Niet omdat er geen water is maar omdat alle waterbronnen in de buurt zijn geprivatiseerd en worden geëxploiteerd door corporaties die dat water filteren en in flessen stoppen. Denkt u daar aan wanneer u uw dagelijkse 2€ flesje water koopt op het treinstation? Overigens: de grote fles van hetzelfde merk die ernaast ligt in het koelvak kost maar €0,99. Dan weet u dat.
Da's schrikken niet, eventjes stilstaan bij een gewone dagelijkse handeling? Wat zijn we toch eigenlijk verwend, niet? Er liggen tienduizenden mensen (per dag!) gewoon dood te gaan van honger en dorst en wij gaan erover vergaderen of er al dan niet een apart telefoonnummer moet komen waarmee je kunt melden dat een ambulance-broeder/een homo/een geit/een journalist in elkaar geslagen wordt.
Terwijl wij graag miljoenen belastinggeld uitgeven zodat we lekker anoniem kunnen doorgeven dat de buurman z'n hond misschien wel slaat of z'n cavia niet genoeg of juist teveel sla geeft, liggen anderen te kreperen omdat wij niet graag met èchte ellende wensen te worden gefonfronteerd.
Terwijl wij klagen dat wij 'vanwege de kredietcrisis, meneer!' nog maar twee in plaats van drie keer per jaar op vakantie kunnen, liggen mensen dood te gaan aan tyfus en cholera. Ziektes die voor een paar dubbeltjes per persoon zijn te voorkomen. En mensen gaan daar gewoon dood aan. Dus. Mensen die in hun taal geen woord voor 'vakantie' kennen.
Zelf vind ik dat ook bijzonder confronterend maar toch wil ik u vragen: staat u daar wel'ns bij stil?
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gregory Halman en Danielle Mitterand
