Ze zei dat ze't koud had en hij drukte zich dichter tegen haar aan.
Ze rilde in zijn armen maar hij kon niets meer voor haar doen. Hij wist niet wat zij dacht of wat zij voor hem voelde.
Dus besloot hij haar vast te houden totdat zij hem vertelde wat hij moest doen. Zijn rechterhand lag op haar buik en zijn tintelende linkerarm lag klem onder haar lichaam. Hij wilde die onder haar vandaan trekken maar besloot het moment niet te verstoren.
De nacht was zo stil dat hij niets anders hoorde dan het tikken van de wekker en de verre kerkklok die vier keer sloeg. En haar zachte snikken.
Hij wenste dat hij haar pijn kon verzachten maar hij wist niet waar die zat. Als zij't hem nu maar vertelde!
Langzaam draaide zij zich om, pakte zijn hoofd in beide handen en poogde hem te doorgronden. Hij wilde iets zeggen maar zij legde bezwerend haar wijsvinger over haar lippen en stelde hem gerust.
