Op Schiphol bleek er een probleempje met de reservering omdat mijn naam verkeerd bleek te zijn gespeld. De dame achter de incheckbalie voor wie ik de eerste klant was op haar eerste werkdag raakte nauwelijks in paniek en met wat hulp van haar mentor was het een en ander snel geregeld.
Om een of andere reden sprak bijna al het vliegveld-personeel mij aan in het Engels, terwijl de andere mensen in de rij in eerste instantie in het Nederlands werden begroet. Het zij zo.
Uiteraard piepte de metaaldetector toen ik door het poortje liep. Ditmaal vanwege het metaal in mijn schoenen. Die ik dus prompt mocht uittrekken.
De vlucht was plezierig en ik voelde mij een heuse ster toen ik werd opgehaald door een chauffeur die een bordje omhoog hield met mijn naam daarop! ;-)
Ik bleek een uurtje te vroeg in het hotel aangekomen te zijn waardoor mijn kamer nog niet kon worden opgeleverd. Geen ramp. Het was prachtig weer en Praag is een prachtige stad. Ik vermaakte mij dat uur wel met wandelen en een paar souvenirs kopen voor het thuisfront. Ik verkende de omgeving door met het hotel als centraal punt in steeds grotere cirkels rond te banjeren. Na een half uur in kleinere cirkels weer teruglopen en je komt vanzelf weer bij het hotel uit.
Intussen was ik gebeld door de produktieleider van het reclame-filmpje waarin ik zou mogen meespelen: het schema was dusdanig omgegooid dat zowel het kostuum-passen alsook de opnames allemaal zouden plaatsvinden op zondag; ik was dus de rest van de zaterdag vrij!
Dan kun je natuurlijk een dutje gaan doen op je hotelkamer of je gaat genieten van zoveel mogelijk van al het schoons dat Praag te bieden heeft...
Eerst nog even mijn kamer inspecteren, even douchen en daarna lekker uitgebreid de stad in na nog even glimlachend een blik te hebben geworpen op het ten name gestelde welkomstbriefje, dat op een glazen bureautje lag, naast een "complementary" flesje Becherovka.
Na mijn uitgebreide stadswandeling vond ik op mijn bed een briefje met daarop de weersverwachting voor de volgende dag, naast een zakje gummibeertjes...
Door de warmte, de pijn in mijn heup vanwege het vele lopen (zonder stok; stom, stom, stom!) en misschien ook wel een beetje vanwege de zenuwen kon ik maar moeilijk in slaap komen. Gelukkig was de in het Tsjechisch nagesynchroniseerde romantische Duitse film bijzonder slaapverwekkend.
Mijn chauffeur was keurig op tijd om mij de volgende middag naar de filmset te rijden en zo kon ik al snel kennismaken met mijn directe collega's en de rest van de crew en catering (altijd belangrijk om de mensen van de catering te vriend te houden!). Een aantal van de ongeveer 50 medewerkers was gelukkig Engelstalig dus hoefde ik mij niet voortdurend zien te redden met mijn kennis van het Tsjechish. Inmiddels bestaat mijn woordenschat in die taal uit ruim 20 woorden! Vooral met de woorden Krtek (Het Molletje), Martina Sablikova (De schaatsenrijdster), Becherovka (een likeurtje). prosím (alsjeblieft) en préservatif (de vertaling laat ik aan uw verbeelding over) gooide ik hoge ogen en maakte ik nieuwe vrienden.
Het werd een zeer warme, zeer vermoeiende en zeer lange dag. Vanaf half elf 's ochtends waren we op de set en pas om half zeven konden we echt even zitten uitrusten. Het gekke is namelijk dat je niet uitrust van wachten; je moet voortdurend gefocust blijven omdat je elk moment kunt worden opgeroepen door bijvoorbeeld de cameraman, de setdresser of de regisseur.
Stel: je hoort dat je "over 5 minuten" voor de camere moet gaan staan. Dat wordt een kwartier en kan wel oplopen tot anderhalf uur. En dan OPEENS moet je presteren. Gek genoeg is dat best vermoeiend. Zeker als dan de betreffende scène er pas in 38 "takes" naar tevredenheid op staat. 38 Keer dezelfde 12 seconden beeldmateriaal spelen; hetzelfde loopje, spelend met verschillende manieren van oogopslag en/of lichaamshouding...Maar eigenlijk is acteren stiekem best wel leuk!
Tijdens het eten kon ik dus echt even rustig zitten. En dat had ik wellicht beter niet kunnen doen. Want door de opgebouwde spanning in mijn benen wilde met name mijn linkerbeen niet meer ontspannen en ging mijn linkerheup "op slot"; ik kon niet meer opstaan! Het fenomeen doet zich dan voor dat je in paniek raakt waardoor je automatisch vluchtgedrag vertoont. En wat doen je spieren als je hersenen zeggen dat het lichaam moet rennen? Precies: die gaan zich spannen. Waardoor het nog meer pijn gaat doen, je verder in paniek raakt...etcetera...Gelukkig was daar Johanna van de produktie die bij me bleef, letterlijk mij aan de hand nam en zo kalm op mij insprak dat ik langzaam ontspande en zelfs een klein beetje kon lopen. Intussen had iemand anders van de produktie een fysiotherapeute/masseuse gebeld.
Die nam niet alleen mijn onderhanden maar was er ook voor andere crewleden. U kunt zich wellicht voorstellen dat bijvoorbeeld een cameraman na zo'n 8 uren turen wat last krijgt van nek en schouders. Of dat iemand van de catering een spiertje verrekt omdat-ie drie kratten met frisdrank in één keer probeert te verplaatsen naar een andere lokatie op de set.
Ruim een uur lang lag ik op de door Camilla meegenomen handige inklapbare meeneem-massagetafel! Zij vond mijn onderbroek erg mooi, zei ze. Leuk compliment natuurlijk maar waarom trok ze die vrijwel meteen uit!? Om makkelijker bepaalde drukpunten aan de binnenkant van mijn heup onderhanden te kunnen nemen, natuurlijk. Terwijl wij over van alles en nog wat kletsten (haar zoon was zo oud als de mijne en dergelijke) raakte zij af en toe een spier waarvan ik niet wist dat die ook pijn deed, afgeleid als ik was door de intense pijn in mijn been. Vandaar dat ik van schrik dan maar het gewoon even uitgilde van de pijn. Om vervolgens even ongeneerd te gaan liggen grienen van de pijn. Heerlijk! ;-)
Op gegeven moment was ik zo ver ontspannen dat er onder haar warme magische vingers in de buurt van mijn lies een volkomen natuurlijk neuro-fysiologisch verschijnsel optrad en eventjes werd het een beetje genânt. Een dokter is natuurlijk wel wat gewend maar toch...
Dankzij de goede zorgen en lieve en wijze woorden van deze dame kon ik er weer enkele uren tegen: "Het is goed zo. Ik weet wat je doormaakt. Het is niet erg om toe te geven dat je pijn hebt. Pak waar je kunt af en toe een moment om te stretchen. Als ze willen filmen maar jij hebt pijn, dan wachten ze maar even. Je moet tenslotte ook vaak genoeg op hun wachten."
Om twee uur 's nachts zat voor de acteurs de draaidag erop. Slegs één uur achter op schema! Een ongekende prestatie, durf ik zonder sarcastisch ondertoontje te beweren.
Een dame van de kleding legde mij (in het Tsjechisch) uit dat het Tsjechische woord voor "schoen" "boty" is. Uit te spreken als een mix van het Nederlandse "boot" en het Engelse "Booty" voor halfhoog laarsje, of achterbak van een auto. Of Amerikaans slang voor "De fraai gevormde welvingen aan de onderrug van een (doorgaans donkerhuidige) vrouw".
Johanna (de dame die zo met mij meeleefde in mijn momenten van pijn (ook omdat zij zelf vanwege haar lengte van ongeveer 1.90m regelmatig last heeft van een vastzittende rug) vertelde mij dat in de Spaceshuttle Endavour een knuffel van Krtek mee was gegaan, door toedoen van de Tsjechische echtgenote van één der astronauten. Leuk weetje vond ik dat!
Uiteindelijk kon ik ruim drie uren slapen voordat de wekker mij duidelijk maakte dat het tijd was voor de terugreis naar Amsterdam.
