Het groepje stond de stoep te blokkeren bij het Bilderdijkpark en deed alsof de hele straat - nee, de hele wéreld !- van hen was. De één was nog luidruchtiger dan de ander. Opscheppen over het nieuwe vervoermiddel was er natuurlijk ook bij: 'Kijk, mooi blauw is-ie, niet!?'
Ze schreeuwden hard genoeg om omstanders te laten denken dat hun gesprekspartners bijna allemaal doof waren.
Toen ik aangaf er langs te willen deden ze alsof ze mij niet hoorden. Op mijn 'Pardon?' werd niet gereageerd. Zelfs toen ik zei 'Hallo, mag ik er even langs!?' deden ze alsof ik niet bestond.
Pas toen ik er eentje op de schouder tikte draaide men woest het gezicht in mijn richting en snauwde mij toe: 'Wat mot je nou, ventje!? Wij mogen ook op deze stoep staan, hoor! Zoek je eige stoep moar!' De rest van de groep vond dat blijkbaar een bijzonder vermakelijke opmerking want ze lachten als een troep hongerige hyena's met Down-syndroom. Met mijn excuses aan hyena's en mensen met Down-syndroom voor de niet bedoelde belediging.
Ik besloot het hierbij te laten en het groepje te passeren via het fietspad. Wat mij op een scheldkannonade kwam te staan van een fietser die vond dat ik maar op de stoep moest lopen.
Bij een brug over de Da Costakade zag ik er zo eentje lopen die zó had gepast in het groepje dat ik zojuist achterliet. Met de adrenaline nog in mijn aderen keek ik toe hoe deze rechtstreeks afliep op een Turkse mevrouw die vanaf de brugleuning de eendjes stond te voeren.
De arme vrouw voelde plotseling - en hard! - de punt van een elleboog onderin haar rug porren en verloor bijna haar balans. Het sneetje brood dat zij in de hand had liet zij pardoes in het water vallen. Geschrokken keek zij om, zag iemand ongegeneerd in het vuistje lachen en hoorde zeggen: 'Nou, sorry hoor! Moet je ook maar niet in de weg gaan staan, zo midden op de brug. Die is niet van jou alléén hoor, mocht je dat soms denken!'
En er zijn meerdere incidenten die aantonen dat het de laatste paar jaren een steeds groter probleem wordt, die hangouderen.