Na jaren kwam ik erachter dat een vriend van mij islamofoob is. Hij is nog steeds een vriend van me. Mede omdat ik vind dat iedereen recht heeft op zijn of haar mening. Zelfs als ik het volstrekt niet eens ben met die mening. Waarom zou je ophouden vrienden te zijn als je erachter komt dat je compleet anders denkt over bepaalde zaken? We proberen gewoon het onderwerp te vermijden. Op deze manier laten we zien dat mensen uitstekend in staat zijn in vrede samen te leven, zelfs als ze compleet tegengestelde denkbeelden hebben.
Je hoeft het niet eens te bespreken of er over te vergaderen! Zolang je maar respect toont voor elkaar en elkaars zienswijze.
Vrijdag was ik bij diverse besprekingen en vergaderingen en donderdagavond had ik op Fer's school het zogeheten (en voor ouders van tienerkinderen niet onbekende) tien-minuten gesprek. Het blijkt dat er een meer dan goede kans is dat mijn zoon dit leerjaar gewoon doorkomt. Hij werkt hard, doet goed zijn best en is graag af en toe lui. Niet zo vreemd.
Wèl vreemd: als je zwaar agressieve gevangenen vastketend aan een muur krijg je problemen met Amnesty International en kom je op de zwarte lijst van landen die mensenrechten schenden. Doe je echter hetzelfde met een agressieve zwakzinnige minderjarige dan vindt men opeens dat het "allemaal moet kunnen." Ik heb het natuurlijk over de inmiddels 18-jarige Brandon die de afgelopen drie jaar af en aan vastgeketend aan een muur zit omdat de "hulpverleners" hem geen hulp kunnen bieden.
Wel typisch dat de directeur van de instelling waar hij verblijft zich zorgen maakt over Brandon's privacy en daarom weinig over de zaak wil vertellen. Het is bijna grappig: je ketent een jongen van 15 vast aan een muur, houdt dat minimaal drie jaar vol en vervolgens stel je dat je hem wilt "beschermen".
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Charles Zwolsman