Persoonlijk ben ik blij dat wij geen absolute vrijheid van meningsuiting kennen. Stelt U zich eens voor dat iedereen voortdurend zou zeggen wat-ie van een ander dacht. Mensen zouden zich dan constant beledigd voelen en men zou er bijzonder chagrijnig bijlopen. In mijn ogen is het een teken van beschaving wanneer iemand laat merken dat-ie weet wanneer-ie z'n mond moet houden of zich tactvol moet uitdrukken.
Misschien dat U vindt dat U "het recht" hebt anderen constant te vertellen dat ze "dom" zijn of zelfs "achterlijk", "primitief" zijn of "geen smaak hebben", "er belachelijk uitzien" of "een stomme mening hebben". Maar vraagt U zich dan eens af wat U ervan zou vinden indien anderen dan Uzelf gebruik maken van dat "recht" door Ú te beledigen.
Gisteren werd er in mijn persoonlijke omgeving niemand beledigd. Integendeel. Uiterst respectvol bejegende men elkaar tijdens diverse ontmoetingen.
Eerst had ik des middags een werkoverleg aangaande een eerdaags te houden feest en 's avonds had ik een werkoverleg aangaande een eerdaags te houden feest...Bij het eerste kwam een kopje koffie op tafel en bij het tweede een groot bord met zelfgemaakte sushi. Wellicht dat er met één van beiden iets mis was want vanmorgen voelde ik mij te ziek om de wekelijkse workshop bij te wonen. Of zou het te maken hebben met drie avonden achter elkaar 's avonds laat thuiskomen?
Een werkoverleg heeft men bij het CDA nu vrijwel dagelijks. Men draait overuren om met name toekomstige potentiële kiezers uit te kunnen leggen dat een partij die de christelijke basis-principes zegt te hanteren kan samenwerken met een partij die niet weet wat principes überhaupt zíjn.
Een arts werkt in principe om mensen beter te maken, uit een soort van roeping. Het zou niet zo moeten zijn dat mensen dit beroep kiezen om een zo hoog mogelijk jaarsalaris te kunnen genereren. Natuurlijk mogen hun opleidng en inzet goed beloond worden maar geef je geen verkeerd signaal af als je "gewoon" personeel en patiënten duidelijk laat weten dat het jou primair om het geld gaat? Zo zijn er specialisten die liever -als particulier arts- een borstvergroting uitvoeren op een welgestelde dame dan in loondienst via een ziekenhuis het verbrande gezicht reconstrueren van een minder vermogend iemand. Simpelweg omdat dat beter verdient.
Dat verklaart dan ook meteen de wachtlijsten in de zorg.
Natuurlijk -en daar ben ik van overtuigd- zijn verreweg de meeste artsen zeker geen geldwolven maar ik vind dat zij een voorbeeldfunctie vervullen en dat sommigen zichzelf hardop mogen afvragen waarom zij ooit medicijnen zijn gaan studeren.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Antonie Kamerling