Op de pick-up ligt een plaat van Boudewijn de Groot, de lavalamp laat rode bollen was zweven, één van de gasten heeft een gitaar in handen en een wierookstokje vult de kamer met rozengeur.
Het zou zomaar de omschrijving van een "sit-in" kunnen zijn, gesitueerd aan het begin van de jaren '70 maar het was gewoon gisteravond bij mij thuis. Gewoon wat gezelligheid tijdens het vieren van mijn 43ste verjaardag.
Ik weet niet hou oud Murakami is maar wél dat-ie mooi kan schrijven.
"De olifant verdwijnt" van Haruki Murakami is boek nummer 20 van dit jaar en herbergt diverse van zijn surrealistische verhalen. Niet veel schrijvers komen ermee weg om het dagelijks leven te beschreven van een arbeider in een fabriek die olifanten maakt. Levende en dus geen porceleinen of zo. Murakami wél.
Ja, met een boek van deze succesvolle Japanse schrijver kun je thuiskomen!
Toen ik donderdag thuiskwam van het geven van een presentatie, gevolgd door een bezoek aan de fysiotherapeute, werd ik verwelkomd met een knuffel. Niet zo eentje van pluche maar zo eentje die Engelstaligen een "hug" noemen, ofwel een omhelzing. De vriend van mijn zoon die die middag bij ons was was enthousiast mij weer te zien.
Ik persoonlijk hou er wel van als stoere jongens zich er niet voor schamen mensen in het openbaar te knuffelen. Sterker nog: ik denk dat het een hoop frustraties zou verminderen als mensen vaker zouden durven te knuffelen. De medische wetenschap steunt die bewering: uit onderzoeken blijkt ondermeer dat zieke babies eerder herstellen wanneer zij vaker worden geknuffeld.
Ik ben zelf vader dus ik begrijp de frustraties van veel ouders prima. Natuurlijk zou je wel eens kwaad willen worden, met deuren smijten, een potje willen schelden. Maar lieve mensen, het levert helemaal niets op! Zelfs geen opluchting!
Stel: U bent met Uw kind naar de speelgoedwinkel geweest en het tastbare produkt van de liefde tussen U en Uw partner kiest een stukje speelgoed uit maar is daar na een paar dagen al op uitgekeken. Voordat U boos wordt over deze "geldverspilling", bedenk eens het volgende: De gemiddelde papa of mama geeft zichzelf twee dagen voor het uizoeken van een nieuw kledingstuk, mobieltje of koelkast. Anderzijds krijgt het gemiddelde kind 20 minuten (...) de tijd om wat leuks te vinden in de speelgoedwinkel.
Daarom dit experiment: Bij de eerste gelegenheid die U heeft stapt U de eerste de beste kledingwinkel binnen en geeft U uzelf maximaal twintig minuten om iets uit te zoeken en te kopen. Met Uw kind pleegt U overleg: wat voor speelgoed wil je graag? Wat vind jij leuk en past goed bij wat je momenteel op school doet? Wat is ook nog'ns leuk om met je broertje/zusje samen te doen? Denk je dat papa of mama het ding dat je koopt ook leuk zal vinden? Vervolgens ga je met dat kind twee dagen op pad langs allerlei (speelgoed)winkels tot uiteindelijk het gewenste is gekocht.
Ik ben dan benieuwd wie van U tweeën dan na twee weken nog steeds tevreden is met het aangeschafte artikel. Succes!