Het schijnt te zijn dat je vanuit de ruimte een aarde zonder grenzen ziet. Zonder grenzen waren er ook geen grensconflicten. Zonder grenzen hoefden er geen miljoenen te worden besteed aan het bedenken en overtreden van grens-verdragen. Zonder grenzen gingen we allemaal in eigen land op vakantie en hoefden we geen toeristen-heffing te betalen of invoer-rechten.
Misschien helemaal niet zo'n gek idee, dat weghalen van grenzen. "Ja maar hoe zit dat dan met de eigen identiteit en zo?". Voor de oplossing hoeft U alleen maar even rond te kijken op een scholengemeenschap. Ook daar lopen groepen rond in hun eigen identiteit. De skaters en de emo's en noem ze maar op. Al die groepen zijn zichzelf maar leven toch samen. Het kan dus.
Scholen zitten vol met mensen met "een eigen identiteit". Die toevallig vrijwel identiek is aan die van hun beste vriend(in), dat dan weer wel. Maar zo werkt dat; eerst sluit je je aan bij een groepering waar je je prettig bij voelt en je échte eigen identiteit ontdek je wel in de loop der tijd. Ik denk persoonlijk niet dat echt alle emo's van de muziek van Tokio Hotel houden. En heus niet alle skaters luisteren ook thuis naar HipHop.
Maar ja, U bent misschien wel Feynoord-fan. Niets mis mee, hoor. Maar draait U ook thuis elke dag de hitsingle "Hand in hand, kameraden"?
De Olympische Spelen gaan er wel wat anders uitzien, zo zonder landsgrenzen. In plaats van landen zullen afzonderlijke atleten worden aangemoedigd. Veelal omdat ze uit een bepaalde streek komen. Degene die als eerste over de streep komt wint en krijgt geen nieuwe auto voor het breken van een of ander record maar gaat naar huis met de eer en in de wetenschap dat hij of zij voor vier jaar kampioen is.
In mijn ogen kan het ook geen kwaad als de gedachte achter de Olympische Spelen in ere wordt hersteld: Meedoen is belangrijker dan winnen. Sinds een paar decennia overheerst echter de gedachte "Winst maken is belangrijker dan wat dan ook".
Hoe worden mensen eigenlijk zo dat ze het krijgen van veel geld tot hoogste doel verheffen? Ik denk toch dat opvoeding daar een grote rol bij speelt. Veel ouders laten hun kinderen weten dat het belangrijk is om "de beste" te zijn. Maar dat is helemaal niet handig. Er kan er namelijk maar eentje de beste zijn en dat is mijn zoon dus dan zou je een heleboel mensen teleurstellen.
Misschien -en ik fantaseer nu een beetje- als het huidig management van BP beter was opgevoed hadden ze nu niet te maken gehad met die gigantische schandolievlek voor de kust van Amerika.
Maar ja, als mensen wordt geleerd dat je zelfs mag liegen om maar de indruk te wekken dat je de beste bent dan ontstaan dit soort excessen.
Persoonlijk heb ik liever dat mijn zoon slechte cijfers haalt dan dat-ie daarover zou liegen.
De link van vandaag is een ouwetje en helpt mensen beter te typen.