Iemand (ik weet niet meer wie) zei ooit:"Wie leeft van hoop zal sterven van de honger." Ik ben het daar niet mee eens.
De woorden worden ook gelogenstraft door de toen 14-jarige William Kamkwamba uit Malawi. Doordat de oogst was mislukt hadden zijn ouders geen geld om hem naar school te sturen. Maar leergierig als hij is spendeerde hij al zijn vrije tijd in de bibliotheek om zichzelf het een en ander eigen te maken. Zo leerde hij zichzelf de basis van het Engels. Daardoor kon hij nog meer boeken lezen.
Op een dag kwam hij een foto tegen van een windmolen. Geïntrigeerd ging hij op zoek naar meer informatie. Op de vuilnisbelt schraapte hij onderdelen bij elkaar. Zijn dorpsgenoten lachten hem uit en spraken er schande van dat hij niet meewerkte op het land. Maar zijn vader geloofde in hem en doneerde zelfs zijn fiets die als basis zou dienen voor de windmolen die volledig bestond uit hergebruikt materiaal.
Toen het eerste gloeilampje brandde op zijn zelfgeproduceerde "elektriciteit van de wind" werd William niet meer uitgelachen. Sterker nog: de pers kreeg lucht van zijn project en toen hij mocht spreken op het toonaangevende TED-congres wachtte hem een staande ovatie. De jongeman kan met hulp van sponsors verder studeren en richt zijn pijlen nu op de toepassingen van zonne-energie.
Mensen als William Kamkwamba belichamen de hoop op een betere toekomst voor onze wereld. Die ligt niet in high-tech, noch in systemen als kapitalisme, conservatisme of communisme. Ook ligt onze toekomst niet in handen van aanhangers van cynisme, extremisme of experts op het gebied van arabisme.
Neen. Onze toekomst ligt in de handen van een gratis te verkrijgen eigenschap en wordt aangedreven door hoop en een beetje steun. Onze toekomst ligt in de handen van idealisme.