Boek nummer 8 van dit jaar is "Ik haal je op, ik neem je mee" van Niccolò Ammaniti. Het gaat over een jongeman die het naar eigen zeggen gemaakt heeft in de wereld en na jaren terugkeerd naar zijn geboortedorp waar in feite alles bij hetzelfde is gebleven.
Wat er ook gebeurt in de wereld of op het persoonlijk vlak, in wezen blijven mensen hetzelfde.
Je kunt een mens van toen een stok geven waarmee die kan tekenen, muziek kan maken en een dame mee kan versieren (door haar een klap op het hoofd te geven en haar een grot in te slepen.)
Of je geeft een man van nu een of ander electronisch geval waarmee die kan tekenen, muziek kan maken en een dame mee versieren (door haar het ding maar te tonen.)
Zoveel is er niet veranderd in honderduizend jaar tijd. Of het moest zijn dat mensen meer individueel zijn ingesteld en dat het welzijn van de groep hen geen biet meer kan schelen.
Neem de automobilist vanmorgen die het nodig vond door rood te rijden en een zekere voetganger bijkans van de sokken te rijden. Helaas voor de domme meneer loopt deze voetganger met een stok. Tsja, nu heeft-ie een kras op de lak. Hij stopte nog even verderop en wilde al uitstappen totdat hij de blik in mijn ogen zag. Toen koos hij eieren voor zijn geld. Eindelijk een verstandige aktie..*Grijns*
Bij mijn moeder genoten wij van kaasfondue tijdens deze moederdag. De Ferman stuurde zijn biologische moeder een e-mail voor moederdag (het zijn nu eenmaal moderne tijden) en later vandaag zal ik nog even bellen met de moeder van mijn dochters. Het eren van moeders zou meer moeten zijn dan een jaarljks verplichting.
Tegenwoordig wil iedereen de lusten en de rechten. Maar gaat het over de lasten en de plichten dan geeft men die graag aan anderen. Zo zijn er Amerikanen die het helemaal niet erg vinden dat er een ID-plicht komt voor iedereen met een Mexicaans uiterlijk. Maar o wee als er een ID-plicht zou komen voor iedereen met blond haar en blauwe ogen!
Mensen zijn nu eenmaal per definitie hypocriet. Ik ook. Zo haal ik bijvoorbeeld voor een tientje aan lekker eten bij de supermarkt terwijl ik ook een pakje pasta zou kunnen kopen van een paar dubbeltjes. Dan maar geen toetje en geen cola en chips voor bij het film-kijken 's avonds. Van die negen euro en nogwat kan een volledig gezin in een of ander arm land een maand in leven blijven!
Ja, ik ben verslaafd. Ik voel mij namelijk geenszins prettig als ik niet af en toe iets zou kopen dat ik strict genomen niet nodig heb. Een kijkschijfje, een zak chips, een abonnement voor extra-snel internet, een pakje sigaretten, een LED-lamp, een goudvis...Consumptie-artikelen zijn de nieuwe heroïne. Mensen steken zich zelfs in de schulden om iets te kopen dat ze niet nodig hebben! Ik ken een dame die zichzelf verplicht voelt tenminste wekelijks (!) een nieuwe tas, een stel laarzen of een jurkje te kopen.
En U: waaraan bent U verslaafd?