Rustig dagje vandaag. Beetje foto's sorteren, beetje koelkast schoonmaken, beetje thee drinken met buurvrouw Winonah, beetje werken aan m'n reisverslag (nog even geduld!), de laatste spullen uitpakken van onze skivakantie en op het einde van de dag met m'n zoon naar de film. Het werd Percy & The Olympians: The Lighning Thief.
Zoals verwacht: een flinterdun verhaaltje, veel voorspelbaarheid, een meer dan redelijke hoeveelheid inconsistenties maar een redelijk vermakelijk verhaal over vriendschap, moed en trouw. Althans, naar mijn mening. U kunt er natuurlijk heel anders over denken omdat U een geheel andere smaak heeft dan ik.
Gelukkig maar dat de meesten een andere muzieksmaak hebben dan ik. Onlangs dwong ik mijzelf een middag lang te luisteren naar een hits-programma van TMF. Het kijken naar de clips hield ik al snel voor gezien want na het zien van twee clips kon ik al voorspellen hoe de anderen eruit zouden zien. Met de muziek zelf was het al niet veel anders. Alle deuntjes verliepen volgens exact hetzelfde concept. Bijna alsof er wereldwijd maar één producers-team is dat die muziekjes op de markt brengt.
Natuurlijk is ook muziek slachtoffer van de vrije markt-economie. Marketing-bureaus doen onderzoek naar wat de meeste mensen van de doelgroep willen horen en geeft dat door aan de opdrachtgevers. Die sturen vervolgens scouts naar modellen-bureaus en schoolpleinen. Niet veel later houdt een choreograaf zich bezig met niet al te ingewikkelde danspasjes, werkt een meneer of mevrouw met hulp van een computer het juiste aantal Beats Per Minute uit, wordt een stylist(e) aangetrokken die zich met kapsel en houding bemoeit en bedenkt een image-maker een gimmick.
Intussen is een drukkerij al druk met het maken van agenda's, posters en koffiemokken met daarop de afbeelding van de artiest(en). Binnen een paar maanden ziet het publiek iemand zingen en dansen die het ondergoed aan de buitenkant draagt, zware zwarte oog make-up gebruikt, de spijkerbroek achterstevoren aanheeft, een wangpiercing bezit en/of de linkerschoen aan de rechtervoet draagt en omgekeerd. Of zoiets.
Er zitten ongetwijfeld goede en goedbedoelende artiesten bij maar in vijf uren tijds heb ik er niet eentje voorbij horen komen. Misschien ben ik nu echt oud geworden...
Ouders die hun kind een "opvoedkundige tik" geven bedoelen het ook vast goed en zelf kregen zij die vroeger hoogstwaarschijnlijk ook. Dus zo slecht kan dat toch niet zijn? Natuurlijk niet. Tenminste, als je er geen probleem mee hebt dat je kind iets doet uit angst en niet uit zichzelf. Ongetwijfeld zijn er kinderen bij wie de methode goed werkt.
Zoals er ook mensen te vinden zijn die 100 zijn geworden, al rookten ze vanaf hun vijftiende elke dag een pakje zware shag.
Hierbij een klein voorproefje van de foto's van onze reis naar Tsjechië. Ons uitzicht vanuit het hotelraam.
En zelfs een filmpje. Zo gemaakt dat het lijkt alsof die van de hand komt van de Noor Amundsen...
