Kritiek leveren is makkelijk. Vooral op mensen die kritiek leveren. Neem het Klimaatrapport; Wetenschappers leveren kritiek op hoe de mens met de aarde omgaat en maken daarbij een paar foutjes. Goed, twee cijfertjes omwisselen waardoor de sneeuw in de Himalaya is verdwenen in 2035 in plaats van pas in 2350 is niet echt een grove fout. Maar zou ik zo'n fout maken als boekhouder dan kreeg ik toch flink op m'n sodemieter. En volkomen terecht.
De baas zal mij niet complimenteren met die duizenden bedragen die ik goed heb opgeteld maar mij afrekenen op dat ene schrijf- of optelfoutje. Zo werkt dat nu eenmaal. Ook met het klimaatrapport. Natuurlijk hebben de wetenschappers in grote lijnen gewoon hartstikke gelijk en moeten we met z'n allen oppassen dat we de aarde niet volkomen uitputten. Het is net als met de boekhouder: hoeveel fouten die ook maakt, het blijft een gegeven dat het bedrijf uiteindelijk failliet zal gaan als het niet meer omzet dan uitgaven genereert.
We moeten er dus voor zorgen dat de aarde meer energie produceert dan wij eraan onttrekken. En hoe dat wordt bereikt doet er weinig toe.
Nog niet zo lang geleden besloot ik het roer drastisch om te gooien. Door minder tijd te besteden aan bazen tevreden te stellen en een zo'n hoog mogelijk maandinkomen te realiseren, zou ik gelukkiger worden. Dacht ik. Ik bleek gelijk te krijgen. Natuurlijk vergde het enige aanpassing, vooral in m'n uitgavepatroon. Maar op gegeven moment kom je erachter dat je geen 4,95 hoeft te betalen maar dat ene tijdschrift ook gewoon in de bibliotheek kunt lezen. Je hebt ook geen PDA nodig om interessante stukjes die je tegenkomt meteen te noteren. Een opschrijfboekje is afdoende.
Zat laatst in de trein naast een man in een overhemd met daarover een blauwe trui in ruitjes (model trapezium) motief en een bril met dunne glazen en veel te breed zwart montuur. Zijn haar was grotendeels glad en naar één kant toegekamt. Op het uitklaptafeltje lag een trendy wit computertje met een zilverkleurig logo in de vorm van een appel. Het ging hier duidelijk om een schrijver. Uit zijn binnenzak haalde hij heel omzichtig een vrij brede electronische agenda/notitie-geval. Met een bijgeleverd plastic pennetje begon hij ingespannen toetjes op het apparaat in te toetsen. Het was heerlijk om te zien hoe hij vanuit zijn ooghoeken toekeek hoe ik mijn 1,95 notitieboekje uit mijn binnenzak graaide, een pen pakte uit mijn broekzak, een aantekening maakte en het geheel opborg nog voordat zijn applicatie goed en wel was opgestart.
Terug naar de bibliotheek...
Leuke links die je in een of ander blad tegenkomt zet je meteen onder je favorieten dankzij de gratis te gebruiken computers in de bieb. Ook daarmee bespaar je. De stekker van de magnetron eruit te trekken wanneer je die niet gebruikt levert een besparing op van een paar tientjes per jaar. Zoveel verbruikt het ingebouwde klokje aan stroom!
Natuurlijk levert een leven als freelance sociaal raadsman, freelance entertainer, fulltime alleenstaand vader van een puber en weekendvader van twee meiden wel eens een stressmoment op maar over het algemeen ben ik dk tevreden en vaak zelfs gelukkig.
Zelf merkte ik op een gegeven moment dat dingen toch wel misgingen, of je nu in de stress schoot of niet. Vandaar dat ik het op een gegeven moment anders aanpakte: Ik doe er wat aan en waar dat niet lukt onderga ik het gewoon.
Niet dat dat geen moeite kost maar m'n stressniveau is aanzienlijk gedaald.
Ooit maakte ik mij wel eens druk tijdens een discussie. Die tijd ligt achter mij. Natuurlijk erger ik mij wanneer iemand discussiëren ziet als een methode om gelijk te krijgen. Er zijn nu eenmaal mensen die weigeren in gesprek te gaan met mensen waarvan zij vermoeden dat die het niet met hen eens zullen zijn. Zo zijn er ook die denken dat een levendige discussie inhoudt dat je het per definitie oneens bent met je gesprekspartner. U kent vast wel voorbeelden uit beide groepen.
Het is een kleine groep mensen die voor andere groepen bepaalt hoe zij moeten leven. Je kunt je daarbij afvragen of dat eerlijk gaat...
Wat is belangrijk en wie bepaalt dat? Als het aan mij had gelegen was het journaal de laatste paar weken niet een paar keer geopend met "Verkeer heeft weinig hinder van sneeuwval". Anderen interesseert het geen donder dat ene Sven Kramer een gouden medaille heeft gewonnen. Weer anderen laat het absoluut koud welke politieke partijen ons land regeren. Sommigen kunnen niet slapen voordat iemand op TV ze heeft verteld wat voor weer het morgen misschien eventueel zou kunnen gaan worden. Zo is er voor elk wat wils.
Gelukkig maar. Toch?
Zouden er daarom ook verschillende verzekeraars zijn? De een is een tientje per jaar goedkoper dan de ander terwijl weer een derde toezegt mensen beter te helpen bij het voordringen bij een behandeling. Blijkbaar is het inmiddels zo maatschappelijk verantwoord om voor te dringen dat bedrijven hulp daarbij als een positieve eigenschap beschouwen. Lekker dan: Jij betaalt een tientje per jaar minder premie maar omdat je buurman toevallig bij bedrijf B is verzekerd wordt zijn blindedarm er eerder uitgehaald dan de jouwe, ook al had je je eerder aangemeld voor behandeling. Ik dacht toch echt dat het nieuwe ziekenfonds-stelsel was gebasseerd op het solidariteitsbeginsel.
Niet dus. Of is het solidair om je buurman uit te lachen terwijl die ligt te creperen van de pijn en jij iemand hebt ingehuurd om hem een paar plaatsen in de wachtrij naar achteren te laten schuiven?
Nog even en m'n zoon staat in de wachtrij voor de skilift. Tegen de tijd dat U dit leest zijn wij al onderweg. Wij gaan ons solidair opstellen met de Tsjechische bevolking. Ik zal vooral de lokale horeca steunen.
