Zoeken naar overlevenden tussen de puinhopen op Haïti is ook zeker geen tijdverspilling. En ja, ik kreeg een flink brok in mijn keel toen na een paar dagen een levend babietje werd gevonden en ja, ik kon even niets zeggen toen ik de foto zag van de ontredderde vader met de huilende ogen ten hemel geheven met een dood kind in zijn armen.
Toch hebben de verschrikkelijke beelden van de ramp op Haïti (het dodental staat al op ruim het dubbele aantal van de mensen die wereldwijd dagelijks van de honger omkomen. Dat zijn er ongeveer 38.000) mij er niet van weerhouden om te gaan sleetje rijden met m'n kinderen, te lunchen bij oma, hotdogs te eten, tafelvoetbal te spelen, Pinky and the Brain te kijken en te lachen en te giebelen.
Morgen schrijf ik weer wat meer maar voor nu laat ik maar even de foto's voor zich spreken. U ziet oudste, middelste en jongste, Toos & Moos en de omgeving van onze woning (Erop klikken = vergroten):
