Boek nummer 1 van dit jaar is "Fantastica" van gewaardeerd collega-weblogster Merel Roze. De hoofdfiguur is wat egoïstisch en paranoïde. Of dat terecht is moet u zelf maar lezen. In elk geval las het lekker weg en past het goed bij mijn houding van prettig en stressloos leven. Let wel: dat is een houding.
Mijn naasten weten dat het niet allemaal vanzelf gaat en dat ik wel degelijk -ondanks mijn vaak (en soms iets té) relaxte houding- mijn stress-momenten heb. En pijn ervaar.
Natuurlijk doet mijn versleten heup pijn. En deed het pijn toen ik besefte voorlopig niet meer lekker te kunnen rondrennen met mijn kinderen. Natuurlijk deed het pijn toen wij in mei 2008 bijna alles wat wij aan spulletjes hadden verloren in een brand. Natuurlijk doet het pijn dat ik mijn dochters niet zo vaak zie als ik zou willen en dat ik niet zeker weet of ik de biologische vader ben van de jongste. Natuurlijk deed het pijn toen wij vorig jaar op bezoek waren bij de moeder van mijn zoon en zij hem alleen herkende van zijn schoolfoto maar niet in het echie. Natuurlijk deed het pijn toen ik haar indertijd moest verlaten om voor mijn zoon te kunnen strijden en deed het pijn toen de kinderbescherming alles op alles stelde om hem bij mij weg te kunnen halen. Natuurlijk deed het pijn toen ik van de arts hoorde dat mijn moeder het wel eens niet zou kunnen halen. Natuurlijk deed het pijn toen ik hoorde dat een vriendin zich het leven had benomen en deed het pijn toen mijn baas mij vertelde dat ik niet naar de begrafenis mocht.
Natuurlijk deed het pijn toen een dame mij vertelde:"Ik hou van je maar niet op die manier". Natuurlijk deed het pijn toen mijn geliefde parkietje in mijn handen stierf en natuurlijk deed het pijn toen ik via Monsterboard ontdekte dat een ander mijn werkplek zou innemen. Natuurlijk deed het pijn toen ik mijn dochter zag huilen en haar niet kon troosten. Natuurlijk deed het pijn toen de goudvis overleed die al ruim tien jaar een stabiele factor voor mij was in goede zowel als in slechte tijden.
Natuurlijk deed het pijn toen een vriend op veel te vroege leeftijd aan een beroerte overleed en toen ik hoorde dat "de stekker eruitging" bij een vriend die op z'n 32ste al aan de beademingsapparatuur lag. Natuurlijk deed het pijn toen ik hoorde dat mijn broer in het ziekenhuis lag en natuurlijk pinkte ik een traantje weg toen mijn zoon tekenen van zelfstandigheid begon te vertonen. En natuurlijk deed het pijn toen ik erachterkwam dat een goede vriend alleen maar wenst te discussiëren met mensen die het met hem eens zijn en in dat opzicht veel weg blijkt te hebben van Blonde Geert. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Feit is: allemaal kennen wij zo onze tegenslagen. De een gaat bij de pakken neerzitten. Op zich niets mis mee. Behalve als je dat te lang doet. De ander pakt de draad van z'n leven snel weer op. Dat dat ook té snel kan weet ik door schade en schande.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Lous Haasdijk