Het was laat. Te laat voor de tram. Eigenlijk ook te koud om op de halte van de nachtbus te staan wachten maar gezien zijn falende motoriek veroorzaakt door overmatig alcohol-gebruik besloot hij niet te gaan lopen.
Bij de eerstvolgende halte stapte zij in, een paar jaar nadat hij haar voor het laatst had gezien. Zij zag hem meteen nadat zij haar abonnement had getoond aan de bestuurder en liep zo snel als damesachtig nog verantwoord was naar hem toe.
Zij zat nog niet of haar hand had de zijne al gevonden. Zij keek hem diep in de verwachtingsvolle ogen aan en zei:"Ik ben blij dat ik de man van mijn dromen weer gevonden heb."
Hij stelde voor dat zij samen zouden uitstappen bij zijn halte maar zij vertelde daar niet op in te kunnen gaan om redenen die er hier niet toe doen.
Daarom wees hij haar op het bestaan van een literair tijdschrift waar een aan haar opgedragen haiku in stond:
Adem zacht mijn lief
hoort nu eens hoe mijn adem
de jouwe bemint