Terwijl hij las dwaalden zijn gedachten af. Naar haar. Altijd naar haar. Hij herinnerde zich haar ogen. De combinatie van kleur, formaat, stand en natuurlijk blik is bij iedereen anders. Daaraan kon je mensen herkennen, hoeveel jaren er ook verstreken waren sinds de laatste ontmoeting.
Als hij zich even concentreerde kon hij haar geur oproepen. Hij hield van die lucht, die mengeling van haar favoriete parfum en de geuren van de afgelopen nacht.
Hij realiseerde zich dat hij onbewust het hoofdstuk had uitgelezen en moest twee bladzijden terug lezen om te zien waar het boek ook alweer over ging. Hij voelde zich bijna betrapt. Alsof iemand had ontdekt dat hij het verhaal en de auteur respectloos had behandeld.
Het vrolijke deuntje van de telefoon bracht hem terug naar de waan van de dag.
