Ergens is het niet eerlijk met al die herdenkingen rond hen die stierven in concentratiekampen. Er zijn monumenten en/of herdenkingsdiensten voor de omgekomen Joden, Homosexuelen, Zigeuners, Verzetshelden en Vrijmetselaars (een vergeten groep: ongeveer 5000 van de 6000 in totaal zijn omgebracht!) maar hoe zit dat met al die andere mensen die simpelweg op de verkeerde plaats waren op het verkeerde moment?
Kortom: is het niet tijd dat zij een eigen monument krijgen? Of beter nog: Eén jaarlijkse herdenkingsdienst voor ALLEN die hun leven gaven opdat wij in vrijheid kunnen leven, zonder aanziens des persoons. Alleen bloemisten zullen er wellicht minder blij mee zijn dat niet elke groep meer dan een eigen krans te leggen heeft.
Vandaag genoten wij van onze vrijheid door cadeaux te regelen voor diverse moeders:
Zoon voor die van hem, dochter voor die van haar en ik voor die van mij. Terwijl Ferdinand zit in te pakken legt Eva de laatste hand aan haar knutselwerkjes.
Het leven is goed.
De vraag van vandaag luidt: Waarom DOE je iets dicht en MAAK je iets open?