Duivesteijn
Googlewhack:
Terry upc westerpark
De commissie Duivesteijn onderzoekt het hoe en waarom van de budgetoverschrijdingen van grootse werken op het gebied van de infrastructuur. Ondermeer de geldverslinders HSL en Betuwe-lijn komen aan bod. Ik vraag mij af: staat de steeds maar weer uitgestelde
(en dus steeds meer geld kostende) invoering van het C2000-communicatiesysteem daar ook bij?
In ieder geval zullen de leden van de Commissie Duivesteijn zich voorlopig niet vervelen: er zijn vooralsnog voldoende wanprestaties
die uitgeplozen moeten worden.
Een heleboel mensen vervelen zich blijkbaar immens. Zo erg dat zij ertoe overgaan
200 keer per uur het alarmnummer 112 bellen.
Het is een grof schandaal! Ja, dat zij de mensen achter het landelijke
nood-nummer lastigvallen. Maar wat erger is: waarom verveelt men zich zo?
Op het weblog Renesmurf
bestaat daar al een tijdje een aardige discussie over.
Wat aardig is: tot heden heeft geen van de reakties
twee van de bekendste anti-verveel methodes gemeld:
Het lezen van een boek en het verrichten van vrijwilligerswerk.
Typisch.
Wie zich momenteel zeker niet verveelt is m'n goede vriend Kevin.
Hier zijn zijn belevenissen te volgen.
Ook ik verveel mij zelden. Zelfs niet als ik een hele middag op m'n rug in het gras lig
terwijl een vijftiental kinderen om mij heen drentelt, duidelijk genietend van de nazomer. Leuk werk heb ik toch...
Vanmorgen even een wasje gedraaid, de keuken gezwabberd en een schooltas uitgesopt. Kwart voor zeven thuis, zeven uur aan de maaltijd.
Vervolgens e-mail en antwoordapparaat tsjekken, mailtjes versturen en telefoontjes plegen. Om acht uur even bij buurvrouw Miriam langs
om te horen van het hoe en wat rond het voederen der katten tijdens de vakantie van haar en haar dochters, Eva en Dayna. Daarna Ferd richting bed gestuurd en ondertussen mij mentaal voorbereid op de eerste Pencak Silat les in maanden. Helaas waren zowel guru Rooky alsook zijn assistent Patrick niet aanwezig. Dientengevolge haakten cursist Jan en buurvrouw Angélique af. De overblijvers van de reguliere groep (waaronder ik dus) mochten een aantal nieuwkomers wegwijs maken in de wegen van de Pencak Silat. Blijkbaar is het ons gelukt ons enthousiasme voor de sport over te brengen want een paar van de nieuwelingen hebben al toegezegd vaker langs te komen.
Bij thuiskomst trof ik mijn zoon in diepe rust aan. En in mijn bed. Nadat ik het zweet van mijn lijf heb gespoeld hijs ik mijzelve in nachtkledij en ga ik voorzichtig naast hem liggen...Welterusten!
